จิตสำนึกของผู้เป็นครู

 

...

ในงานแต่งงานงานหนึ่ง ชายหนุ่มดูภูมิฐานมาร่วมงานแต่งงานของเพื่อนร่วมชั้นเรียนประถมของเขา

ในขณะที่งานเลี้ยงกำลังสนุกสนานและพูดคุยกัน

ระหว่างเพื่อนฝูง สายตาของชายหนุ่มคนนั้น

ก็ได้เห็นชายแก่คนหนึ่งหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรงขึ้นและเหงื่อของเขาเริ่มออกจากฝ่ามือของเขา

 

ชายหนุ่มคนนั้นรวบรวมความกล้าเดินเขาไปหาชายแก่คนนั้น ซึ่งเป็นครูของเขาเมื่อ 30 ปีก่อน

"ครูครับจำผมได้ไหมครับ"

"ขอโทษนะพ่อหนุ่มผมจำไม่ได้จริงๆ"

 

"ครูครับ ทำไมครูถึงจำผมไม่ได้ครับ ผมคือลูกศิษย์ครูที่เคยขโมยนาฬิกาเพื่อนในห้อง ซึ่งในวันนั้เพื่อนได้ไปฟ้องครูว่านาฬิกาของเขาหายและครูก็ได้ให้พวกเราออกไปยืนอยู่หน้าห้องหันหน้าเข้ากำแพงให้พวกเราทั้งหมดหลับตา และครูก็เริ่มค้นกระเป๋าของพวกเราทีละคนทีละคน

 

... จนกระทั่งครูได้นำนาฬิกาที่อยู่ในกระเป๋าของผมออกมา และครูเองก็ได้นำนาฬิกานี้ คืนให้กับเจ้าของนาฬิกาไป โดยที่ครูไม่ได้บอกว่าผมเป็นคนขโมยไป

 

 ... ซึ่งตัวผมเองในขณะที่ครูค้นตัวนั้น ใจของผมคิดอยู่ตลอดเวลาว่า ผมเองจะมองหน้าเพื่อนๆในห้องอย่างไร ผมคงต้องอับอายและไม่สามารถที่จะ อยู่ในโรงเรียนต่อไปได้

 

... แต่ทว่า ครูไม่เคยเรียกผมไปด่าว่า และไม่เคยนำเรื่องของผมไปบอกให้ใครฟังเลย และนับตั้งแต่วันนั้นผมเอง ก็ไม่กล้าที่จะไปขโมยของใครไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งเล็กน้อยก็ตาม"

"พ่อหนุ่มวันนั้นฉันจำหน้าคนขโมยไม่ได้หรอก

เพราะในวันนั้นนอกจากที่ฉันจะให้พวกเธอหลับตากันทั้งหมดแล้ว ตัวของครูเองในขณะที่ค้นอยู่ ครูก็หลับตาของครูด้วยเช่นกัน

 

เพื่อที่ครูเองจะได้ไม่มีจิตใจที่จะเกลียดชัง คนที่ขโมยนาฬิกาไปในวันนั้นซึ่งเป็นลูกศิษย์คนหนึ่งของครู 

... ครูคิดว่า สิ่งที่เธอทำในวันนั้น

เธอจะได้รับบทเรียนของเธอ ซึ่งในวันนี้มันก็ได้พิสูจน์แล้วว่า ในวันนั้นที่ครูทำเช่นนี้ มันเป็นการให้บทเรียนที่ดีสำหรับเธอแล้ว

 

และในวันนั้นครูก็ไม่จำเป็น ที่จะต้องให้เธอได้รับความอับอายเสียหาย และครูก็ไม่เห็นประโยชน์อันใด ในการที่จะต้องป่าวประกาศและสืบหาคนที่ขโมย เพราะตัวของพวกเธอเอง คือเด็กที่ไร้เดียงสา ยังไม่มีความรู้

การกระทำของครูในวันนั้น มันจึงเป็นประสบการณ์ที่ตัวเธอเองได้รับมันด้วยกับตัวเอง"

 

*****

จากเพจ……Suvinai Pornavalai

ขออภัยที่ตัดตวามเห็นท้ายๆออก