"ลูกคิดผิด..."

...

มีชายคนหนึ่งอาศัยอยู่กับคุณแม่ของเขาที่ชรามากแล้ว
วันหนึ่งชายคนนั้นคิดในใจว่าแม่ของเขาซึ่งแก่มากแล้ว เป็นคนที่ไม่มีประโยชน์และเป็นภาระสำหรับชีวิตของเขา จึงวางแผนที่จะนำแม่ไปปล่อยทิ้งไว้ในป่า เพื่อเขาจะได้สบายและดำเนินชีวิตของตนอย่างมีอิสระ

เช้าวันรุ่งขึ้นจึงเริ่มดำเนินการตามแผน เขาแกล้งชวนแม่ไปหาสมุนไพรในป่า
และดูเหมือนว่าแม่ของเขาจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ นางจึงเก็บหินที่มีสีสันสังเกตได้ง่ายไปด้วย และในขณะที่นางเดินตามลูกชายเข้าไปในป่า ก็แอบวางก้อนหินไว้ในที่ที่จะสังเกตได้ง่าย

ด้วยความกลัวว่าแม่จะหาทางกลับบ้านได้ ชายคนนั้นจึงพาแม่เข้าไปในป่าลึกที่คดเคี้ยวยากแก่การจดจำ
ที่สุดเมื่อไปถึงที่ที่เขาแน่ใจว่าแม่จะจำทางกลับไม่ได้แล้ว จึงบอกแม่ให้รออยู่ตรงนั้นเขาจะหาน้ำมาให้

แต่ที่จริงคือเขาคิดจะหนีกลับบ้านไปคนเดียว ในขณะที่กำลังจะก้าวเท้าออกไป แม่เรียกเขาและกล่าวว่า

"ลูกเอ๋ย...แม่รู้ดีว่านับแต่วันนี้เป็นต้นไปแม่คงไม่มีโอกาสเห็นหน้าลูกอีกแล้ว ป่านี้มันคดเคี้ยวมากถ้าลูกไม่สังเกตดีๆ ลูกอาจจะหลงทาง แต่ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ได้วางก้อนหินสีไว้ตามทางที่ลูกจะสังเกตได้ ลูกจะได้กลับบ้านได้ถูก และแม่รู้ดีว่าแม่คงเป็นภาระและทำความลำบากให้ลูกมาก ดังนั้นเมื่อลูกกลับออกไปแล้ว ให้ลูกหยิบหินสีนั้นไปด้วย เพื่อให้ลูกมั่นใจว่า แม่จะไม่มีวันจำทางกลับบ้านได้เลย"

ชายคนนั้นเมื่อได้ฟังสิ่งที่ออกมาจากหัวใจของแม่ ทำให้เขาแน่นจุกอกพูดไม่ออก ภาพแห่งความรักที่แม่มีให้กับเขาในอดีตตั้งแต่เล็กจนโตจนถึงปัจจุบัน มันค่อยๆ ปรากฏชัดเจนขึ้น เขาเริ่มสำนึกว่าเขาคิดผิดไปแล้ว จึงคุกเข่าก้มลงกราบบนเท้าแม่ แล้วพาแม่กลับบ้านและเลี้ยงดูให้แม่มีความสุขอย่างดีที่สุด

ขอบคุณ คุณ Thanawut ประฃาไทย
http://www.prachataiwebboard.com/webboard/id/12048