เจ.เค. โรว์ลิง กับ น้ำใจร้านกาแฟ

                    • • • • •

กาแฟถ้วยนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำใจ!

ในเมืองเอดินเบิร์ก ประเทศสก็อตแลนด์ มีร้านกาแฟเล็กๆธรรมดาๆร้านหนึ่ง เป็นร้านที่ไม่ได้มีอะไรโดดเด่น  ถึงแม้ชาวยุโรปจะชื่นชอบการดื่มกาแฟอย่างมาก แต่ร้านนี้ก็ไม่ได้มีลูกค้ามาอุดหนุนมากมายนัก.

ย้อนกลับไปนานพอดู  เกือบทุกวันจะมีคุณแม่ยังสาวคนหนึ่ง เข็นรถเข็นที่มีลูกสาวตัวน้อยนอนอยู่มาอุดหนุนที่ร้านนี้อยู่เป็นประจำ  เธอมักชอบหาที่นั่งมุมร้านที่ติดอยู่ด้านถนน  ชอบเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนกำลังใช้ความคิด  บางครั้งเสียงร้องไห้ของสาวน้อยในรถเข็นจะนำพาเธอกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง  เธอจะรีบโยกรถเข็นเบาๆเพื่อให้สาวน้อยสงบลง  เธอมักจะมีปากกาอยู่ในมือ  ขีดๆเขียนๆอยู่บนกระดาษที่เธอเตรียมมา  บางครั้งเขียนด้วยความเร่งรีบ  เหมือนกลัวความคิดความอ่านจะมลายหายไป.

เมื่อบริกรเดินมาหาเธอที่โต๊ะ  ถามเธอว่าต้องการจะรับอะไรดี  เธอมักจะเงยหน้ามองบริกรด้วยความไม่มั่นใจ อาจจะสั่งกาแฟที่ราคาถูกที่สุดสักถ้วย หรือบางครั้งก็สั่นหัวบอกว่ายังไม่ขอสั่งอะไร  เธอจะมองหน้าบริกรด้วยความเกรงใจ  โชคดีที่บริกรที่นี่ไม่เคยแสดงอาการดูถูกหรือเหยียดหยาม  เพราะนั่นคือการแสดงออกถึงการไม่ต้อนรับแขกอย่างเธอ  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  บริกรก็มักมีรอยยิ้มที่มุมปาก  แล้วโค้งให้เธอก่อนจะจากไป  เธอรู้สึกโล่งอกและผ่อนคลาย  เธอมีความรู้สึกที่ดีมากๆกับร้านกาแฟร้านนี้  เพราะไม่เคยมองลูกค้าที่เปลือกนอก  เธอไม่มีความมั่นใจในเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่  เธอเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ตกงาน  ต้องอาศัยเงินสงเคราะห์จากรัฐบาลไว้ยังชีพ  ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว  ยังรวมไปถึงลูกน้อยของเธอ  เธอจึงไม่มีเงินเหลือพอที่จะไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ  แม้เธอสมควรที่จะแต่งตัวให้ดีกว่านี้  เพราะอายุเธอก็ยังไม่เยอะ.

เธอมาร้านกาแฟนี้บ่อยมากๆ  โดยเฉพาะในช่วงฤดูหนาว  ห้องเช่าของเธอทั้งเล็กทั้งหนาว  ต้องมาอาศัยไออุ่นในร้านกาแฟ  และเธอยังสามารถนั่งเขียนหนังสือของเธอ  ตามจินตนาการที่เธอกำลังรังสรรค์ขึ้นมา.

แม้ชีวิตจะลำเค็ญแค่ไหน  แต่ก็ไม่เคยหยุดยั้งความฝันของเธอ  ความฝันในจินตนาการของเธอเกิดขึ้นเมื่อตอนเธออายุ ๒๔ บนขบวนรถไฟจากแมนเชสเตอร์สู่ลอนดอน  ขบวนรถเกิดเหตุขัดข้องจนต้องจอดค้างอยู่กลางทางถึง ๔ ชั่วโมง  ระหว่างการรอคอยที่ยาวนาน  เธอมองเห็นทุ่งหญ้า ป่าไม้ ท้องฟ้าสีคราม แล้วภาพของเด็กผู้ชายตัวผอมๆ  ใส่แว่นตา พร้อมผมดกดำก็ปรากฏขึ้นในมโนภาพของเธอ  ตอนนั้นเธอไม่ได้เตรียมปากกาและกระดาษไว้ แต่ภาพต่างๆวนเวียนอยู่ในจินตนาการของเธอจนกลายเป็นตัวละครและโครงสร้างของของเรื่องในที่สุด.

เธอยังไม่ได้ทุ่มเทให้กับการขีดเขียนอย่างจริงจัง  เหมือนชะตาชีวิตยังต้องการทดสอบความอดทนและความมุ่งมั่นของเธอ  เธอไปเป็นครูในโปรตุเกส  เธอแต่งงานกับนักข่าว มีลูกด้วยกัน แล้วก็หย่าร้างกัน  มือหนึ่งอุ้มลูกน้อย อีกมือหนึ่งเริ่มขีดเขียนนวนิยายที่เธอได้สร้างโครงเรื่องขึ้นมาอย่างมุ่งมั่น.

เธอย้ายมาอยู่ในเมืองนี้  เธอต้องเจอกับความเป็นจริงที่โหดร้าย โดดเดี่ยว ยากจน  เธออยากหนีจากสภาพเหล่านี้  โลกในจินตนาการของเธอ  ตัวละคร  เรื่องราวต่างๆถูกขีดเขียนออกมาภายใต้ปลายปากกาของเธอ  เรื่องต่างๆเหล่านี้ล้วนทำให้เธอหลุดเข้าไปในโลกอีกโลกที่เธอปราถนา  โลกอันสดใสที่เธอลิขิตขึ้นมาได้เอง.

โชคดีมากๆที่ได้มาเจอร้านกาแฟร้านนี้  วันๆเธอมักจะนั่งอยู่ที่นี้หลายๆชั่วโมง  อาจมีเสียงร้องจากลูกน้อยแผดเสียงร้องไห้รบกวนความเงียบสงบของคนอื่นบ้าง หรือแม้เธอจะอุดหนุนร้านกาแฟร้านนี้ด้วยเงินอันน้อยนิด  แต่เธอก็ได้รับการต้อนรับด้วยดีเสมอมา  ดู้เหมือนที่นี่จะอบอวลไปด้วยความมีน้ำใจที่แสนอบอุ่น  เหมือนแสงอาทิตย์สาดส่องไปยังลูกค้าทั่วทุกคน ไม่ว่าคุณจะรวยหรือจะจนมาจากไหน.

นวนิยายเรื่องนี้ใช้เวลาเขียนถึง ๕ ปีเต็ม  ส่วนหนึ่งที่สำเร็จได้ก็ อาจเพราะบรรยากาศของความผ่อนคลายของร้านกาแฟร้านนี้  ผู้หญิงที่เคยตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ค่อยๆสยายปีกของเธอออกมา  แม้จะต้องผ่านอุปสรรคอีกมากมายนานับประการ  แต่ในที่สุด นวนิยายที่ลือลั่นและขายดีที่สุดในโลกก็ได้เวลาจุติขึ้นมาในปี ๑๙๙๗ ในชั่วเวลาเพียงไม่กี่ปี นวนิยายของเธอถูกแปลออกไปมากกว่า ๗๐ ภาษา  มีการเขียนต่อเป็นภาคๆรวมทั้งหมด ๗ ภาค 

มียอดพิมพ์ไม่ต่ำกว่า ๕๐๐ ล้านเล่ม จนถึงปี ๒๐๑๓ ถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์ทั้ง ๗ ภาค  ยอดรายได้อยู่ในอันดับที่ ๒ ของภาพยนตร์ทำเงินทั่วโลกตลอดกาล  แค่เวลาเพียงชั่วพริบตา  เธอแปลงร่างจากหญิงยากจนกลายเป็นเศรษฐีนีติดอันดับโลก  เธอมีเงินไม่ต่ำกว่า ๕๐๐ ล้านปอนด์ในปี ๒๐๐๘ เธอผู้นั้นคือ ‘เจ.เค. โรว์ลิง’ ผู้ประพันธ์นวนิยายบันลือโลกชุด ‘แฮร์รีย์ พอตเตอร์‘.

ทุกวันนี้ ความเงียบสงบของเมืองเอดินเบิร์กที่เธอเคยอยู่อาศัยหายไปหมดแล้ว  แฟนคลับเหล่าสาวกของ แฮร์รีย์ พอตเตอร์ แห่กันไปเที่ยวที่นั่น  ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเคยสัมผัส กลายเป็นสิ่งที่น่าค้นหาน่าจดจำไปหมด  โดยเฉพาะร้านกาแฟที่มีน้ำใจเปี่ยมล้นร้านนั้น ที่ๆเธอไปนั่งเขียนนวนิยายเป็นประจำ  กลายเป็นจุดที่น่าสนใจอย่างมากที่นักท่องเที่ยวจะต้องไปเยือน  ของทุกอย่างในร้านถูกรักษาอยู่ในสภาพเดิม  ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย  ในความเรียบง่ายของที่แห่งนี้  กลับกลายเป็นที่ชื่นชอบจับตามองของนักท่องเที่ยวอย่างซาบซึ้ง  ทุกวันนี้จะเห็นมีแถวต่อกันยาวเพื่อรอซื้อกาแฟสักถ้วยอย่างไม่ขาดสายภายในร้าน.

ชะตากรรมของร้านกาแฟร้านนี้เปลี่ยนไปเหมือนชะตาชีวิตของเจ.เค. โรว์ลิง  ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะความมีน้ำใจของร้านกาแฟร้านนี้ ช่วยผลักดันให้มีนวนิยายแนวแฟนตาซีบันลือโลกเรื่อง แฮร์รีย์ พอตเตอร์ เกิดขึ้นจนได้  สิ่งเหล่านี้บ่งบอกให้เรารู้ว่า อย่าไปดูถูกเหยียบย่ำคนที่มีชะตากรรมที่กำลังตกต่ำ  ขอแค่เขาผู้นั้นยังไม่ยอมให้ความฝันดับสูญไปเสียก่อน  ทุกอย่างอาจเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นได้  แม้กระทั่งกับตัวเราเอง ก็ต้องไม่ถอดใจ  แม้จะต้องพบเจอกับอุปสรรคใหญ่หลวงสักเพียงใดก็ตาม.

ขอคารวะกาแฟถ้วยที่เปี่ยมไปด้วยน้ำใจจากร้าน The Elephant House แห่งเมือง Edinburgh.

ข จ ร ศั ก ดิ์

แปลและเรียบเรียง

๑๓/๑/๑๘